Een vreemde zondag, en zondag zonder mis voor velen van ons. “Was het echt nodig? Is deze hele zaak van het coronavirus niet opgeblazen?”. Wij zien onze agenda’s leeg worden, afspraken worden afgezegd. Zullen de scholen al maandag dicht gaan? Misschien gaan wij nog iets afspreken met vrienden, maar met een dubbel gevoel: is dat verstandig? Is dat gevaarlijk? Wij weten al dat de gesprekken één enkel onderwerp zullen hebben. China, Noord-Italië… zal het ook hier zo dramatisch worden?
God heeft in deze moeilijke dagen een blijde Boodschap voor ons!
Bij het evangelie van de derde zondag van de Veertigdagentijd (Johannes 4, 5-42)
Onzeker en leeg als in een woestijn. Wat wil God ons zeggen door deze feiten? Waarom leidt God het volk de woestijn in? “Daarom zie, Ik zal haar lokken, en haar leiden in de woestijn, en spreken tot haar hart” (Hosea 2,13) Elke keer dat de Heer ons naar de woestijn brengt, is het om “tot ons hart te spreken”. Want daar ontmoeten wij Hem, zoals de vrouw van het evangelie, die op het heetst van de dag water gaat putten. Deze vrouw zijn wij allemaal. Jezus wil tot haar hart spreken. Hij heeft “dorst”! Hij, het Woord, verlangt dat wij ernaar luisteren! Nieuw water gaat Hij ons geven. Laten wij erop wachten! De Heer gaat de komende tijd op een nieuwe manier tot ons spreken. Nieuwe inzichten, nieuwe inspiratie. Levend water! Omdat wij het nodig hebben. Omdat wij nu misschien inzien dat het “water” dat wij zelf hebben onze dorst niet meer stilt. “Iedereen die van dit water drinkt, krijgt weer dorst, maar wie van het water drinkt dat Ik hem zal geven krijgt in eeuwigheid geen dorst meer”. De heilige Schrift zal ons verlangen naar wat echt en goed is, stillen. Meer nog! Bij de put had de aartsvader Jakob Rachel leren kennen: daar had hij haar “verleid” en toen was zij zijn vrouw geworden! Nu is het moment dat de Bruidegom naar ons toe komt! Hier bij de put van ons concrete leven kunnen wij hem terugvinden. De zin van ons bestaan is ons door Hem te laten beminnen: “het water dat Ik hem zal geven, zal in hem een waterbron worden, opborrelend tot eeuwig leven”. Vreugde! Een bron die ook anderen kan helpen: onze kinderen voor wie de toenemende spanning in de nieuws misschien confronterend is; onze jongeren, die plotseling afzien van al hu leuke activiteiten, onze dierbare ouderen, die sociale contacten moeten gaan beperken.
Vandaag, in deze eerste zondag zonder Mis, in deze vastentijd die ons werkelijk naar een onzekere woestijn-tijd voert, laten wij tot de Heer bidden: “Heer, ik heb U nodig. Het is waar dat ik al vijf mannen, vijf heren heb gehad (werk, planning, geld, gezondheid…) aan wie ik een gelukkig leven heb gevraagd. U kent mij. Geef mij alstublieft nieuw water, levend water! Spreekt tot mij op een nieuwe manier in de komende dagen, laat mij op U verliefd worden!”.
Goede moet iedereen, alles wat God doet is goed.
Kapelaan Marco